سفره ی رنگین و پرکرامت شهدای گمنام

به گزارش پایگاه فرهنگی و اطلاع رسانی مفقودین و شهدای گمنام ، قرار گذاشته بودیم امسال هر طور که شده این برنامه را برگزار کنیم .سه سالی بود که از آخرین برنامه دعای کمیل هیئت در تپه نورالشهدا می گذشت (به علت ساخت یادمان).اصل فکر و ایده اش را یکی از بچه قبل از سال جدید مطرح کرده بود و اوایل سال جدید اولین جلسه هماهنگی برنامه را گذاشتیم تا کارها صورت اجرایی بگیرد.
قرار بر این شده بود تابرای برنامه امسال به سراغ حاج حسین یکتا برای روایتگری و حاج مهدی سلحشور برای مداحی و دعای کمیل برویم که رفتیم و پیگیری کردیم که تاریخ برگزاری برنامه باعث شد تا نتوانیم در خدمت این عزیزان باشیم.
همان شب دوباره جلسه گذاشتیم و همه دوستان بالاتفاق گفتند ما برای شهدا جلسه برگزار می کنیم و خودشان هم مطمئنا کمکمان می کنند و میزبان خود شهدای گمنام هستند و ما وسیله ای بیش نیستیم که همان هم شد...
سر رسیدی که جلوی دستم بود را باز کردم تا دوباره تاریخ برگزاری برنامه را ببینم که همان موقع متوجه شدیم که آن شب به غیر از اینکه شب لیله الرغائب هست ، شب شهادت امام علی النقی (ع) هم هست و انگار که جانی دوباره گرفتیم و به یقین رسیدیم که باید برای همان شب مراسم را بگیریم.
از همان شب بچه ها مشغول انجام کارها شدند.نامه نگاری با ارگانها و نهادهای مختلف و هماهنگی با مسئولین پروژه ساخت یادمان شهدا!انصافا هم برای اولین بار بود که می دیدم اینقدر کارها به سرعت و با موفقیت پیش می رفت و نتیجه می گرفت.
از همکاری صميمانه ادارات و سازمانها تا موافقت پیمانکار پروژه برای تعطیلی چند روزه کارگاه ساخت یادمان.انگار کار از دست ما در آمده بود و از جای دیگری خط داده می شد.
از یک هفته مانده به برنامه یکی از کارهایمان این شده بود که هر روز سری به سایت های معتبر هواشناسی بزنیم تا هوای آن شب را بررسی کنیم که تقریبا همه شواهد و قرائن نشانگر این بود که از دو روز قبل از مراسم تا همان شب مراسم هوا بارانی و ابری می باشد و این شواهد به نگرانی و استرس ما هم اضافه می کرد اما هیجکدام از این بررسی ها باعث نشد تا خادمان شهدا ذره ای کم بیاورند...
ذکر صلوات ، توسل به ائمه و شهدا در همه کارها همراه و یاور بچه ها بود.
با توجه به شرایط کارگاهی محل برگزاری مراسم بچه ها فقط می توانستند که از ساعت7 بعدازظهر به بعد کار کنند تا فضای برگزاری مراسم آماده شود.
نصب داربست ها ، و پایه های پرچم و نصب ضریح بسیار سنگین برای زیارت زائرین شهدا تا چهارشنبه شب طول کشید و تقریبا آخرهای کار دوستان فنی بود که باران نم نم شروع به باریدن کرد و هر چقدر هم که می گذشت به شدت آن اضافه می شد و ما همه به این فکر می کردیم که اگر فردا شب اینطور شود تکلیف چیست ....
همان شب در راه برگشت به قزوین بودیم و در فکر باران و هوا و جلسه فردا شب که پیامکی از طرف عزیز بزرگواری با این مضمون برایم آمد:
سلام/شب بخیر/ خدا داره آب و جارو می کنه برای پذیرایی از میهمانان شهدا/یا ارباب خوب شهیدان
انگاری همه دلهره و اضطراب چند دقیقه قبلم از بین رفت.
از صبح پنجشنبه بر خلاف همه پیش بینی ها هوا کاملا آفتابی بود کمی هم غبار آلود که آن هم با وزش باد شدید تا نزدیکای ساعت چهار از بین رفت.تو همین حول حوش بود که یکی از بچه گفت که بیاید بیلبوردها و پرچم ها رو بزنیم که دیگه هیچی نمیشه و اگر چیزی شد با من با اعتقاد!
و واقعا هم همینطور شد و تا آخر شب هیچ اتفاقی نیفتاد. نه از وزش بادهای خیلی شدید ساعتهای قبل خبری بود و نه از باران و ...
از قبل از اذان مغرب خیلی از مردم آمده بودند تا غروب شب لیله الرغائبشان را هم پیش شهدا ی گمنام باشند.
بعضی هاشان هم که انگار خدا برای ما فرستاده بود تا یاری رسان مان باشند.از معلم زبان خارجه 60 ساله که چنان موکت ها را پهن می کرد و کمک می کرد که ما متحیر مانده بودیم ، تا جانباز قطع نخاعی که با ذکر صلوات به بچه ها انرژی می داد.
موکت هایی را که بچه ها پهن کرده بودند همان موقع نماز جماعت پر شد و دوباره دوستان به قزوین آمدند و از مسجدالنبی موکت آوردند.
حقیقتا خودمان هم اصلا فکر نمی کردیم که شهدا اینقدر میهمان داشته باشند و اینگونه هم میزبانی کنند.جمعیتی بسیار زیاد از پیر و جوان و دانشجو و دانش آموز که خیلی هاشان هم روزه دار بودند و همانجا افطار کردند.
اقامه نماز جماعت و روایت گری حاج آقا غفار زاده که واقعا برنامه جالب و تاثیر گزاری بود و قرائت دعای پر فیض کمیل در شب آرزوها و عزاداری برای امام هادی در شب شهادت این امام غریب را هم خود شهدا برنامه اش را ریختند تا ما فقط نظاره گر باشیم و به این آیه فکر کنیم که:
وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ...
آری، شهدا، پس از شهادتشان در جوار رب خویش متنعم هستند و درک حضورشان فراتر از درک ما است.