حجت الاسلام علیرضا پناهیان صبح جمعه هر هفته، پس از قرائت دعای عهد، بر فراز تپه نور الشهداء –واقع در ارتفاعات کلکچال- سخنرانی می کند.
به گزارش پایگاه فرهنگی و اطلاع رسانی مفقودین و شهدای گمنام ،حجت الاسلام علیرضا پناهیان صبح جمعه هر هفته، پس از قرائت دعای عهد، بر فراز تپه نور الشهداء –واقع در ارتفاعات کلکچال- سخنرانی می کند. دانشجویان و طلاب شرکت کننده در این برنامه کوهنوردی هفتگی پس از خواندن نماز صبح در نمازخانه پارک جمشیدیه به سمت تپه نورالشهداء حرکت می کنند و پس از یک ساعت و نیم الی دوساعت کوهنوردی به تپه نورالشهداء-مزار شهدای گمنام- رسیده و دعای ندبه می خوانند. پس از آن برنامه دعای عهد و سخنرانی حجت الاسلام پناهیان ساعت 8:30 صبح در محل مزار شهدا گمنام بر فراز تپه نورالشهداء برگزار می شود.
در ادامه بخش هایی از اولین سخنرانی این استاد حوزه و دانشگاه بر فراز تپه نورالشهدا را می خوانید:
برای رفتن به کوه و عبادت و مناجات در آنجا، چه عاملی بهتر و بالاتر از سیره پیامبر اکرم می تواند به ما انگیزه دهد؟
آیا این برنامه کوهنوردی صبح جمعه و خواندن دعای عهد در کوه (تپّه نورالشهداء)، که به تازگی آغاز شده است با سیره اولیای خداوند مطابقت دارد؟ بعضی ها وقتی کار خوبی انجام می دهند، دوست دارند نسبت به خوب بودن آن کار اطمینان پیدا کنند و برای کسب این اطمینان به متون دینی و سیره بزرگان مراجعه می کنند که آیا این کار در سیره بزرگان بوده است یا نه؟ مثلاً اگر به مومنین بگوییم که آیت الله بهجت(ره) به کوه می رفتند و آنجا دعا و مناجات می خواندند، خیلی ها نگرش و نظرشان نسبت به کوه عوض می شود و کوه برای آنها جنبه معنوی بیشتری پیدا می کند. چون وقتی می فهمند که آقای بهجت با آن درایت و عرفان به کوه می رفتند، با خود می گویند: «حتماً این کار، آثار ویژه ای دارد و لذا خوب است ما هم این کار را انجام دهیم»
همه ما می دانیم پیامبر اکرم(ص) که بزرگِ همه عرفا، اولیاء و اوصیاء، هستند عادت داشتند که به کوه بروند و در غارِ حراء مناجات کنند. رفتن به کوه، سیره رسول خداست و انسان اگر مکانی در کمرکش کوه برای عبادت انتخاب کند، مطابق با شیوه پیامبر گرامی اسلام(ص) عمل کرده است. چه خوب است کوه رفتن و دعا و مناجات در کوه را یک عبادت تلقی کنیم و آن را یک شیوه زیبا در تاسیِ سیره نبوی برای انجام عبادت در نظر داشته باشیم.
برای رفتن به کوه و عبادت و مناجات در کوه، چه عاملی بهتر و بالاتر از سیره پیامبر اکرم(ص) می تواند به ما انگیزه دهد؟ اگر به هر دل مشتاقی بگوییم که ما با تاسی به سیره رسول اکرم(ص)، برای دعا و مناجات به کوه می رویم، قطعاً او نیز این امر را تایید خواهد کرد. اگر به غار حراء در نزدیکی شهر مکه نگاه کنیم، می بینیم که برای رفتن به آن، نیاز به یک کوهنوردی مفصل است و پیامبر این کوهنوردی مفصل را انجام می دادند و در گوشه غار، به عبادت می پرداختند.
قداست و نورانیت مزار شهدا، بر قداست این حرکت می افزاید
آن موقع شهر مکه آن قدر شهر بزرگ نبوده که انسان در میان شلوغیِ شهر گم شود و نیاز داشته باشد که از شهر بیرون رود تا کمی بوی طبیعت به مشامش برسد. شهر مکه در آن دوران، با طبیعت هم آغوش بوده ولی با این حال پیامبر از همان شهر کوچک خارج می شدند و به آغوش طبیعت می رفتند. حالاتصور کنید اگر یک ولیِ خدا بخواهد در شهر بزرگ و شلوغی مانند تهران با این همه دود و آلودگی زندگی کند، او چقدر تاکید خواهد داشت که گاهی، از یک چنین شهری خارج شود و به کوه و طبیعت برود.
طبیعتاً غار حراء به واسطه حضور پیامبر اکرم(ص) از نورانیت و قداست خاصی برخوردار بوده و هست. ما هم این قطعه از کوه (تپه نورالشهداء) را انتخاب کرده ایم که به واسطه مزار شهدا از قداست و نورانیتی برخوردار است و این امر بر قداست این حرکت می افزاید. ضمن اینکه این کوهنوردی و این حرکت فواید دیگری هم دارد.
دعای عهد برای انسان های مجاهد و مبارز است /کوهنوردی تمرین خوبی جهت ایجاد آمادگی برای مبارزه و مجاهده است
یکی از فواید برنامه هفتگیِ کوهنوردی که شما آغاز کرده اید، خواندن دعای عهد در این نقطه از کوه است و تناسب این فعالیت (کوهنوردی) با «دعای عهد» نیز نکته جالب و قابل تاملی است. دعای عهد در واقع برای انسان های مجاهد، مبارز و قهرمان است نه برای آدم های تنبل و بی عرضه. در این دعای کوتاه یک جلوه جهادی خیلی قوی دیده می شود؛ آنجا که می خوانیم: «اللَّهُمَّ فَإِنْ حَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِی جَعَلْتَهُ عَلَی عِبَادِکَ حَتْماً مَقْضِیّاً فَاَخْرِجْنِی مِنْ قَبْرِی مُوْتَزِراً کَفَنِی شَاهِراً سَیْفِی مُجَرِّداً قَنَاتِی مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدَّاعِی فِی الْحَاضِرِ وَ الْبَادِی، خدایا آن وقتی که امام زمان من می آید اگر من از دنیا رفته بودم مرا به دنیا برگردان، درحالی که با شمشیر آماده هستم برای یاری حضرت... »(فرازی از دعای عهد) یعنی من آن قدر مشتاق مبارزه پای رکاب حضرت هستم که حتی مرده من هم آماده مبارزه است و این خیلی عبارت عجیب و جالبی است.
دعای عهد برای آدم هایی است که اهل مبارزه و جهاد هستند و ما الان در چنان شرایطِ نبرد و مبارزه ای نیستیم، اما می توانیم تمرین جهاد و مبارزه داشته باشیم و یک کوهنوردی ساده شاید قدم خوبی در جهت آمادگی برای مبارزه و مجاهده باشد.
حرکت جمعی از مومنین برای کوهنوردی و خواندن دعای عهد در کوه، یک همایش معنوی و «تعظیم شعائر الهی» است / تعظیم شعائر الهی، نشانه عالی ترین نوع تقوا نکته بعدی در مورد آثار و برکات چنین حرکتی این است که وقتی جمعی از مومنین حرکتی مانند کوهنوردی و خواندن دعای عهد در کوه را انجام دهند دیگر آن حرکت یک عبادت فردی تلقی نمی شود بلکه یک همایش معنوی و یک حرکت جمعی معنادار تلقی خواهد شد که می تواند «تعظیم شعائر الهی» نام بگیرد.
شما تصور کنید جمعی از مومنین که منتظر حضرت و علاقه مند به ظهور هستند یک برنامه کوهنوردی دسته جمعیِ هفتگی داشته باشند؛ از صبح زود حرکت کنند به کوه بیایند و در کوه دعای عهد بخوانند و امام زمانِ خود را صدا بزنند... تصور کنید که چه شکوهی پیدا می کند و خداوند متعال، عالی ترین نوع تقوا که تقوای قلب است را به تعظیم شعائر الهی مربوط می دانند: «و هر کس شعائر (دین) خدا را بزرگ و محترم دارد این از صفت دلهای با تقواست؛ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوب»(حج/32)
تعظیم شعائر الهی یعنی بزرگداشت نشانه های خداوند. مسلماً وقتی جمعی از مومنین به بزرگداشت نشانه های خدا اقدام کنند، تعظیم شعائر الهی محسوب می شود که ناشی از تقوای قلب است.