روایت تصویری از فعالیتهای دانشجویان دانشگاه زنجان برای استقبال از دو پرستوی مهاجر دفاع مقدس ، همزمان با سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، در 27/2/89
هفت روزی است که همت ها مضاعف شده و کارها بیشتر، تا میزبان دو مرد آسمانی در بین زمینیان در حوالی همین مساحت دانشگاه باشیم.
از دانشگاه بگویم!
دارم به چهارسالی که گذشت فکر می کنم. 4 سال گذشت و دینمان فقط در حاشیه های سیاسی و جریان های واهی هضم شد! 4 سال گذشت...
چهارسال می خواستیم کار فرهنگی کنیم.جلسات و برنامه ریزی ها و بودجه، دعوت استاد و کلاس و... تمام شد!
می خواستیم دانشگاهمان رنگ و بوی خدا بگیرد.
می خواستیم شهدا را به همه بشناسانیم.
اما گفتند: شهیدان را شهیدان می شناسند.
بلند کردن تابوت شهدا کجا و تابوت کردن آرمانهای شهدا کجا! دم از شهیدان زدن کجا و به مسلخ بردن جبهه ها کجا! فرصت برای این حرف ها نیست!
خیال خامی بود. آرزوی حضورتان 4 سال بود در سینه مان عقده کرده بود. آمدید و عقده دل هایمان وا شد!
بیایید دردهای دلم را بشنوید که سخت و تلخ گشته است.
یادتان هست دفتر خاطراتتان را، وصیت نامه هایتان را، نوشته بودید:
شهادت یعنی ولایت، گفته بودید می رویم تا ولایت زنده بماند. اما اینجا سال پیش در امتحان ولایت عده ای مردود شدند و باورم هست تلخ تر از مردود شدن در ولایت، هیچ چیزی نیست. کلاس های بصیرت اینجا مدتی ست که تعطیل است.
استادان همیشه تاریخ! قلبمان و ذهنمان تمنای حضور حتی یک ثانیه در کلاستان را دارند. کاش آنقدر فهمیده بودیم تا فهمیده ها را بفهمیم.
گفته بودید حجاب شما به خون ما رنگ می دهد. اینجا چیزی سرخ نیست...
اما با آمدنتان فهمیدیم که خون می تواند خارج از رگ ها نیز جاری شود که اینجا هیچ چیز سرخ نیست!
خواستارم که با تو درد دل کنم
گریه ام ولی امان نمی دهد...
از صف های خالی نمازهای جماعت و از کلاس های خالی درس ایثار و فداکاری، از تعطیلی جهاد و درس و مشق هم می پرسید!
نامدارترین شهدا!
بیایید که ما امانت دارهای خوبی نبوده ایم.
پس از چهارسال اردوی جنوب رفتن اینبار ما آماده شدیم تا چشم هایمان را میزبان آمدنتان کنیم. قاعده بازی این بود می رویم به استقبالشان که ما را بدرقه کنند.
بیایید که نام هایمان معنی بگیرند و زنده شوند. فقط شعار بود که «دانشگاه زنده است». بیایید که روح دانشگاه تنها با رشح نفحات شما می تواند سرپا شود.
رفقا! اسپندها را دود کنید. بلند شوید. بیایید و خداوند را ببینید که چگونه در وجود گمنام، نامی می شود.
آب و جارو کنید. چشم هایتان را بشویید، آرام قدم بگذارید. امام زمان امروز اینجا میزبان است. گوش کنید! صدای قدم هایش را می شنوید! عطر گل نرگس همه جا پیچیده.
چشم بگردانید خدا در همین نزدیکی ست...
بصیرت را چراغ راه کنید، شهدا میانه خوبی با انسان های بی بصیرت ندارند...
سلام و صلوات را نغمه استقبالتان کنید.وضو بسازید و نیت کنید. قرآن ها را باز کنید؛ باز هم آیه های نور و بشارت... بازهم آیه های جهاد و شهادت...
بیایید و سرود شهادت را این بار با هم به یاد امام و شهدا زمزمه کنیم.
در لحظات زیبای حضور و میثاق با شهدا ما را نیز دعا کنید.
¤ این متن دلنوشته ایست که به بهانه تدفین شهدای گمنام در دانشگاه زنجان به رشته تحریر درآمده است.
¤ دانشجوی فنی دانشگاه زنجان
سمیه بکشلو
