مراسم احیاء شبهای قدر در جوار شهدای گمنام بهشت زهرا تهران/تصاویر

شب قدر هیچ کجا بهشت زهرا نمی شود. اینکه بنشینی کنار قبر یک شهید گمنام و قرآن بر سر بگیری. شهیدی که حتی نمی دانی اسمش چیست. شهیدی که فقط خدا اسمش را می داند. عده ای جاویدالاثرند و برخی شهید گمنام. ما اسم فاطمه را می دانیم اما مزارش را نمی دانیم و برعکس؛ شهدایی هستند که مزارشان را می دانیم اما اسم شان را نمی دانیم. برخي حتی به اندازه یک اسم، یک نام، جایی از این دنیای فانی اشغال نکرده اند. اصلا بنده خدا باشی، چه فرقی می کند اسمت چه باشد؟ آهای شهید گمنام، با تو هستم. می گویند؛ فرشته ها در شب قدر نازل می شوند از آسمان به زمین. فرشته باران است امشب. می شود فرشته من تو باشی؟ بارها برایت فاتحه خوانده ام و اصلا نمی دانم تو کیستی. بیا امشب از آسمان به زمین و برایم فاتحه بخوان. ثواب دارد. من مرده ای هستم که مزارم سنگ ندارد. دلم از سنگ است. چه بلایی آورده ام سر این لوح سپید. گناه، مرا بی آبرو کرده. لازم نیست پرده ها کنار رود. تو از آسمان همه گناهان مرا دیده ای. گناهان ریز و درشت...
شب قدر مرا می بینی ای شهید گمنام. مقدرات یک سال من امشب بسته می شود. خدا از همین الان می داند سرنوشت مرا. نکند مرا بخشیده باشد، با اینکه می داند دوباره دلم را آلوده گناه می کنم؟ برنگردم دوباره سوی گناه؟ می ترسم. می ترسم باز زبان شیطان را دراز کنم جلوی فطرس ملک. می ترسم باز زبان ابلیس را باز کنم جلوی ملائک. کاش این ترس این ترس مقدس این هراس نیکو مانعم شود از گناه. کاش به کرم به عنایت به لطف به فضل، خدا نگاه کند مرا...
شب قدر مرا می بینی ای شهید گمنام. می شود به من بگویی آن سوی هستی قصه چیست؟ می شود دستی برآری و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را از این منجلاب بیرون بکشی؟ می شود فرشته من امشب تو باشی؟...
شب قدر مرا می بینی ای شهید گمنام. تو پیش خدا آبرو داری. فقط خدا اسم تو را می داند و فقط خداست که می داند الان مادر تو کجای این گیتی است. بنده خدا مادرت، نمی داند مزار فرزندش کجاست. کاش به جای من، مادرت کنار تو نشسته بود  و کاش هر شب با اشک چشم نمی خوابید.
مادرت ای شهید گمنام، شاید هنوز فکر می کند تو زنده باشی. هنوز شاید امید دارد که تو برمی گردی. غافل که سالها از شهادت تو گذشته است. شاید هم به دلش افتاده باشد که تو گمنام به شهادت رسیده ای. چرا، چرا. حتما به دلش افتاده. روزی دیدم در همین بهشت زهرا ای شهید گمنام، بین خودمان بماند؛ مادر شهیدی را که نمی دانست قبر شهیدش کجاست اما می گفت: پسرم مطمئنم شهید شده. گمنام شهید شده. گفتم: اسمش چه بود؟ گفت: حسین. گفتم: حسین؟ … چه اسم قشنگی. گفت: حسین برمی گردد. گفتم: مگر نمی گویی حسین به شهادت رسیده است؟ گفت: یقین دارم. گفت: بنیاد قبول ندارد که حسین به شهادت رسیده است اما هر بار که خواب حسین را می بینم، می بینم که لباسش خاکی، حنجره اش پاره، پهلویش شکسته و صورتش خونی است. گفت: حسین برمی گردد. گفت: حسین حتما برمی گردد. گفت: حسین برمی گردد. گفت: حسین، امام زمانی بود. عاشق مهدی بود. گفت: دعای فرج از زبانش نمی افتاد. گفت: هر روز دعای عهد می خواند. گفت: اهل ندبه بود. اشک چشم داشت. گفت: موقع شهادت فقط ۱۹ سال سن داشت. گفت: لحظه آخری که دیدمش جگرم سوخت. دلم آتش گرفت. اجازه داد اسلحه اش را ببوسم. گفت: عصای دستم بود. ۲ دست بیشتر پیراهن نداشت. شور به شور می پوشید. پدرش پول می داد، برود کفش بگیرد، جنس معمولی می خرید تا ۲ تا کفش بگیرد. یکی را خودش می پوشید و آن یکی را می داد به بنده خدایی که تمکن مالی نداشت. گفت: نماز شب می خواند گاهی. هر دوشنبه و پنج شنبه روزه می گرفت. گفت: به او می گفتم پسرم، چرا اینقدر روزه می گیری؟ چرا اینقدر عذاب می دهی خودت را؟ گفت: حسین برمی گردد. گفت: حسین، امام زمانی بود. آخرین حرفش در این دنیا این بود؛ یا مهدی، ادرکنی. گفت: گاهی خوابش را می بینم و گاهی در بیداری، می بینم انگار یکی هست که همیشه هوایم را دارد. گفت: حسین برمی گردد.
حسین قدیانی